काही हायकू : कवी वा. न. सरदेसाई

मी फूल खुडलं
त्याआधी त्याला
डोळे भरून पाहिलं .

दूर पडलेली लख्ख नदी
मला वाटते चटदिशी
इथूनच उचलावीशी

दुपारचं ऊन्ह
ह्या दारानं आलं
त्या दारानं गेलं

निळे जांभळे दूरचे डोंगर
दिसतात अगदी
छापल्यासारखे सुंदर . .

पुष्कळ चमकतायत तारे
पण . . त्यांतील एकच म्हणतोय् मला
अरे-कारे !

कुणाशी बोलू नये
असं वाटलं
काहीतरी लिहावंसं वाटलं .

इथून साप सळसळत गेलाय्
म्हणून हिरवळ इथली
अंग चोरून बसलेली .

हिरव्या रंगावर लालशेंदरी ठिपके
झाडीमधून डोकावणारे
कौलारू घरांचे झुबके .

आकाशावर कविता रेखाटणार होतो
पण , चांदण्या
जागा अडवून बसल्यात ना !

पानांनी हलू नये
पानांवरच्या दवांनी
जरासुद्धा ढळू नये.

चालताना ठेच लागली
मख्ख दगडाकडे पाहिलं
त्याची कीव आली . .

कुंपणावर  सांदीकोपर्‍यात
एका सापाची
चमकतेय कात .

घाई करतायत
फुलं प्राजक्ताची
अंगणात सडा टाकण्याची .

हिरवळीवर फुलं डोलतायत
वाटेवरच्याला
हसून ओवाळतायत.

संथ नदीच्या तव्यावर
एका दगडाने टाकल्या
सलग चार भाकर्‍या

सूर्यकिरणांचे कोवळे भाले
बागेलतल्या फुलांनी
हसत झेलले